Το θέμα μου είναι ανθρωποκεντρικό. Ο πλαστικός μου προβληματισμός
κινείται πάνω σε δυο άξονες. Ο ένας είναι γλυπτικός ,οι τρισδιάστατες ανθρώπινες
φιγούρες από χαρτόνι συσκευασίας και ο άλλος άξονας είναι τα δυσδιάστατα έργα πάλι από το ίδιο
υλικό.
Το υλικό που χρησιμοποιώ είναι καφέ χαρτόνι συσκευασίας που
βρίσκω στον δρόμο. Χαρακτηριστικά του που με ενδιαφέρουν με μια μεταφορική έννοια είναι οτι είναι ευτελές,
βιομηχανικό, τυποποιημένο, την ώρα που το μαζεύω είναι ένα υλικό προς
ανακύκλωση. Επίσης είναι εύκολα διαχειρίσιμο στη μορφοποίηση και τη μεταφορά. Το χρώμα του παραπέμπει σε αυτό του
ανθρωπίνου σώματος και οι λογότυποι που φέρει δηλώνουν την καταγωγή ή το
περιεχόμενό του, που σαν έννοια αλλά και εικαστικό ιδίωμα με ενδιαφέρει επίσης. Ακόμα ένα υλικό που χρησιμοποιώ είναι καφέ
ταινία συσκευασίας με σκοπό να παραπέμπει σε εικόνα «δέσμιου» ανθρώπου.
Ο χάρτινος άνθρωπος,
δημιουργήθηκε από μια διάθεση
συναρμολόγησης-σύνθεσης σχημάτων σε φυσικό μέγεθος με ρεαλιστικό σχέδιο,
που να αποτυπώνουν ανθρώπινες μορφές με τελικό σκοπό τη διαμόρφωση αυτόνομων ανθρώπινων φιγουρών σε αρχετυπικές
στάσεις και όχι μόνο, αλλά και σε στάσεις μιάς καθημερινής κίνησης. Οι
διαφορετικές στάσεις είναι σε μια πορεία ανασηκώματος, αλλά και πτώσης.
Την ώρα που φτιάχνω τις ανθρώπινες μορφές, μένουν τα αρνητικά
στα χαρτόνια. Αυτά τα χρησιμοποιώ δημιουργώντας συνθέσεις με τα εσώγλυφα τους. Σαν
μοτίβο μέσα έξω πάνω σε αυτά τα διαφορετικά επίπεδα εμφανίζεται ένας
συγκεκριμένος χάρτης χρωματιστός σαν μια κάτοψη πόλης, που έχει να κάνει με την
καταγωγή και τις μνήμες. Δημιουργούνται συνθέσεις με χρωματισμένα
επαναλαμβανόμενα μοτίβα χαρτών και εσώγλυφα
εξώγλυφα από τα ανθρώπινα σώματα .
Σημαντικό ρόλο για την εμβάθυνση αυτής της δουλειάς έπαιξε
ένα ταξίδι που έγινε επί τούτου στην Πομπηία για την μελέτη των σωμάτων που
βρέθηκαν εκεί. Καλιτέχνης στην δουλειά του οποίου ανατρέχω συχνά είναι ο Άντονι
Γκόρμλεϋ που έχει επηρεαστεί και εκείνος από τα σώματα ευρήματα στην περιοχή
της Πομπηίας.
Αδαμαντία Αναστασέα
Ιούλιος 2012
