PATOSSI, MARPISSA PAROS, August 2013

«Πάτωση» , Μάρπησσα  Αύγουστος 2013

Στα πλαίσια του τριήμερου φεστιβάλ «Διαδρομές στη Μάρπησσα»,  καλέστηκα μαζί με τις Ηρώ Βαβανού, Νατάσα Μπιζά και Μπέσσυ Ράλλη να συμμετέχω με έργο μου. Το θέμα των φετινών εκδηλώσεων έχει να κάνει με τις αισθήσεις. Συναντηθήκαμε στην Πάρο πριν από περίπου ένα μήνα οι τέσσερις εικαστικοί, για να γνωρίσουμε το χωριό όσες από μας δεν το γνωρίζαμε, να περιπλανηθούμε στα δρομάκια του και να οργανώσουμε την έκθεση των έργων μας.

 Άλλο έργο είχα στο μυαλό μου να φτιάξω,  αλλά μετά από τη βόλτα στο χωριό και ειδικότερα μετά  τη γνωριμία με την  Άννα Ασπροπούλου, άλλο έργο τελικά μου προέκυψε. Η Άννα Ασπροπούλου και η αδερφή της Κική είναι ιδιοκτήτριες ενός από τα παλαιότερα και πιο καλά διατηρημένα παραδοσιακά αρχοντικά της Μάρπησσας. (Υπάρχει μάρμαρο στο πλαίσιο της εισόδου του σπιτιού, με χαραγμένη ημερομηνία 1608). Το έργο μου εμπνεύστηκε από τις διηγήσεις της και ειδικότερα από την περιγραφή του τρόπου που διακοσμούσαν  το πάτωμα που έφτιαχναν από χώμα τον παλιό καιρό, τον οποίο αποκαλούσαν «πάτωση».

Το χωμάτινο πάτωμα, είναι μια τεχνική, η οποία δεν εφαρμόζεται πια στην Πάρο καθόλου, έχει σταματήσει από τη δεκαετία του 1960 πάνω κάτω. Λίγοι είναι που θυμούνται να περιγράψουν τον τρόπο κατασκευής.  Πλησίασα κάποιους από αυτούς, για να μάθω λεπτομέρειες. Μερικοί δε, επειδή έχουν συνδυάσει εκείνη την εποχή του χωμάτινου πατώματος με δυσκολίες και φτώχια, δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου με τέτοιες αναμνήσεις. Ένας κύριος  με αναστάτωση μου είπε: «Τι θέλεις, να μας γυρίσεις πίσω στην κατοχή;», πρέπει να ήταν παιδί στον πόλεμο. Άλλοι πάλι με περιέργεια και ενδιαφέρον για το έργο που θέλω να φτιάξω, μου περιέγραψαν τις αναμνήσεις τους, ήταν μικρά παιδιά και παρακολουθούσαν τις μανάδες τους. Όλοι αντιμετώπισαν τη διαδικασία με καλή διάθεση και τους ευχαριστώ.

Με ενδιαφέρει η αναβίωση αυτής της ξεχασμένης συνήθειας, η τοποθέτηση της δικής μου «πάτωσης» μέσα σε ένα γιαπί με εμφανή τα σημάδια της σύγχρονης κατασκευής του (δοκάρια από τσιμέντο, μονωτικό υλικό στην οροφή κα), όπως επίσης και  η επαφή με τους ντόπιους  οι διηγήσεις των αναμνήσεών τους και η καταγραφή αυτών. Τα τρία απογεύματα του φεστιβάλ, θα κάνω στις 7:30μ.μ. τη διακόσμηση που συνήθιζαν τον παλιό καιρό πάνω στο χωμάτινο πάτωμα. Είναι μιά διαδικασία κατά την οποία οι νοικοκυρές τις μέρες των γιορτών έσταζαν νερό σχηματίζοντας σχέδια πάνω στο χώμα. Οι επισκέπτες καλούνται να περπατήσουν στην πάτωση και να έχουν τη δική τους αίσθηση για το έργο.

Με τη δουλειά μου θέλω να αναβιώσω μιά παλιά ξεχασμένη παραδοσιακή τεχνική μέσα από τις αναμνήσεις των Παριανών με τον τρόπο τους, που όμως δεν αποτελούσε πρωτοτυπία, ήταν και είναι μια συνήθεια που εφαρμοζόταν και εφαρμόζεται σε πάμπολα μέρη του πλανήτη όπου το βιοτικό επίπεδο χαρακτηρίζεται  χαμηλό.

  Άντα Αναστασέα

“Patosi”, Marpissa, August 2013

I was invited, to participate with my artwork, along with IroVavanou, Natassa  Biza and Bessy  Ralli, in the 3-day event “Routes in Marpissa”.

This year, the subject of the event has to do with the sensations. One month ago, we, four artists, met in Paros in order to visit the village, those of us who hadn’t before, to wander around the alleys and to organize our work.

                 

When I first came to Marpissa, I had a totally different idea of what to present. My promenade in the village alleys and, most of all, the encounter I had with Anna Aspropoulou changed my plans completely! Anna Aspropoulou together with her sister Kiki are the owners of one of the oldest and most well preserved traditional houses of Marpissa. (In the entrance of the house, one can see a marble plate with the year 1608 engraved).I was inspired by her narrations  and especially by her description of the way they were decorating, in the old days   the floor, made of soil with a method called “patosi”.

The earthened floor,  is a technique that they have stopped using since the 60’s. By approaching people, in order to collect information on this method, I realized that not many could remember it.  Many of them were not happy recalling such memories since the earthened soil was mostly related with difficult times and poverty. There was a man that got upset and said: “ What do you want to do? Get us back in the occupation days?”, he was a boy during the 40’s.  However, there  were many that,  out of curiosity and interest for my work, were eager to share with me memories they had as kids watching their mothers.

I want to thank them all for being so friendly and positive.

I am really interested, not only, in  the revival of this forgotten habit but also, in creating my traditional  “patosi” in a contemporary environment a  house under construction, with obvious signs of modern building technic cement beams, roof insulation  etc., in contacting inlands, in listening to their memories and in keeping track of them.

Every evening of the event, at 7.30 pm, I will make the decoration on the earthened floor as in the old times.  I will use the technique the housewives used to, during the feast days, by which they were dripping water and making patterns on the soil. Visitors are invited to walk on the “patosi” and get their own feeling of the work.

With my work, I will try, through the memories of the people of Paros, to revive a traditional, but forgotten method, which is still used in many places with a low standard of living, all over the world.

Ada Anastasea